Guilty of Romance (2011)

Sion Sono. Kralj.

Iako mu je prethodni Cold Fish bio nategnut, pomalo dosadnjikav i neubedljiv, Sono (kao što sam i ranije pisao - skoro da matematičkom preciznošću snima jedan kilav pa jedan odličan film) maše raskošnim talentom već u svom narednom filmu Guilty of Romance. To mu je, inače, prvi film iz 2011, drugi Himizu još uvek nije dostupan kao i prvi završeni iz 2012-te Land of Hope. Japanska disciplina je to - 4 filma u godinu i po dana, srpski rođaci, od kojih je već jedan genijalan.

Opsednutost seksom, autsajderima, društvenim tabuima i porodičnom patologijom je teren na kojem Sono diriguje veštinom jednog Karajana. Ovaj put se fokusirao na istraživanje ženskog seksualnog oslobođenja gde su muškarci pozicionirani u dugački konzumentski red koji služi glavnim junakinjama da nadomeste i premoste svoj unutrašnji zatvor skrojen od 2 najbitnija muškarca u ženskim životima - ćaleta i muža (mada, neki će tvrditi i da je muž, skoro uvek, kopija ćaleta).

Film kreće sa policijskom istragom morbidnih zločina počinjenih u bordelskoj zoni Tokija. Nakon napetog i intrigantnog uvoda Sono (ah...kako drugo nego dojajčano) spušta loptu na teren mirnog, ali superiornog dramskog prikaza prve glavne junakinje filma. Sono je maestro iz više razloga a jedan od bitnijih je što vas, skoro uvek, maksimalno zainteresuje za svoje protagoniste. Upoznajemo tradicionalno pasivnu Izumi, suprugu poznatog japanskog pisca koja je ostvarenje muške fantazije o savršenoj ženi-domaćici. Život joj nalikuje keru koji po ceo dan čeka svog vlasnika ne bi li izmamio neku pohvalu i sitnu nagradu. Njena ličnost jedino postoji kao odraz u muževljevim očima. A muž je pravi intelektualni seronja. U svojim romanima strastven kao dinamit, a kod kuće žestok kao paralizovani deda, konzervativan do japanskog bola (a kad nije kod kuće...hm). Ceo taj muž - robinja Isaura trip koji su Japanci podigli na nivo performans umetnosti Sono sažima u sceni opsesivnog postavljanja papuča za muža - da seronja uvek savršeno uklizi u njih iz kreveta i sa ulaznih vrata. Slučajan susret sa vlasnicom manekenske agencije (manekenske u fazonu Putovnice za Milano) koja nagovara Izumi da "pozira" otvara njenu seksualnu auru u vidu Munkovog Krika. Školjka lutke - domaćice je prsla, a novootkrivena unutrašnja ličnost divlja neartikulisanom snagom tek rođene bebe. U tom ključnom trenutku za prvog glavnog lika,  Sono (ah..kako drugo nego dojajčano) uvodi drugi glavni lik - profesorku (kako pravu univerzitetsku tako i seksualnu) Mitsuko.

Mitsuko je seksi harizmatična pigmalionska figura u kojoj Izumi pronalazi "stariju sestru" koja će je naučiti kako da se nosi sa svojom novom ličnošću. Prostitucija postaje sredstvo učenja, a početna naivna premisa u banalizovanju muško-ženskih odnosa preko "svi plaćaju, sem onog koga voliš" uz razvijanje osećaja ženske vaginalne moći nad požudnim penisima prerasta u konfuzan vrtlog Mitsukine manipulacije koja Izumi donosi kaznu otvorene Pandorine kutije.

Kod Sona boje izgledaju dublje, likovi življi od života, a žanrovski uzbudljiva papazjanija koja luta od poetske melodrame preko erotskog trilera do morbidnog slešera je njegov lični doprinos inventivnosti savremenog filma. Potku ubedljivo drži psihoanalitička osnova u kojoj seks predstavlja brutalno iskren impuls želje za životom koji paradoksalno teži oslobađanjem od njega preko smrti zbog nemogućnosti prihvatanja učinjenog roditeljskog greha. Iz seksa smo nastali, kroz seks ćemo se potvrditi a onda kad shvatimo da se u njemu (na kraju) nismo pronašli u njemu ćemo i nestati. Iako kroz ceo film insistira na seksu, Sono je ipak pesnik, pa u senci kao jača sila stoji neutažena potreba za ljubavlju i prihvatanjem, najjasnije izražena kod neprilagođenih osoba koje su uvek okosnica njegovih scenarija. Pesma koju recituje Mitsuko u kontekstu lajt motiva filma je, na Sionov način, patetično razotkrivanje te potrebe. I samim nazivom filma on upravo to i sugeriše - sve je to jedna nemušta potraga za pravom romansom, onom koja će životima junaka dati smisao. Problem (koji on tako elegantno provlači kao problem naše pop kulture) je što seks nije sredstvo koje donosi smisao, već samo još jedna iluzija "slobode" koja bez razrešavanja sopstvenih porodičnih frustracija vodi u dalje propadanje.


Povrh svega, ovaj eksplozivan X romantični film je super seksi. Fetiši pljušte sa svih strana, glavne glumice su nabijene estrogenom i progesteronom, Tokio je neodoljiv, a vizuelno uživanje u fotografiji i vibrirajućim kadrovima umetnost za sebe. Izbor klasične muzike perfektno, kao i uvek, spaja savremenu sliku sa patinom lirske dubine, a Mahlerov genijalan treći stav iz Pete simfonije je muzički lajt motiv filma. Sono zna da pruži pure pleasure. Pitanje je da li vi znate da ga primite.