The Ballad of Genesis and Lady Jaye (2011)

"There is no reason on earth why you should run out of people to be", Breyer P-Orridge

Najbolji film 2011 by Kerovođa

  

Breyer P-Orridge, frontmen Throbbing Gristle-a i Psychic TV-a (dve izuzetno uticajne muzičke grupe koje su vizionarski predvidele moderna elektronska muzička kretanja) i performans umetnik čiji su seksualno provokativni radovi sablažnjavali englesku kulturnu elitu, svoj najznačajniji životni/umetnički projekat realizuje u kooperaciji sa podjednako intrigantnom Jacqueline Breyer, koju je upoznao 90-tih u New York-u gde je radila kao domina u sado-mazo klubovima. Zaljubivši se na prvi pogled, oni postaju toliko opčinjeni jedno drugim da, pored konstantnog nerazdvajanja, dolaze na romantičnu i ekscentričnu ideju "sjedinjavanja” preko niza plastičnih operacija kojima su želeli da postignu što veću fizičku sličnost. Kreirajući "pandrogeni" koncept trećeg entiteta koji bi sažimao oboje u novoj formi, oni odlaze toliko daleko da Breyer ugrađuje sebi dojke i počinje da razvija svoju žensku stranu ličnosti koja neodoljivo počinje da liči na njegovu ženu Jaye, a Jaye operacijama nosa i lica počinje da se približava Breyerovoj facijalnoj ekspresiji.

Nežnost kojom su obavijeni kadrovi ove dirljive ljubavne priče između dvoje nestandardnih i značajnih karaktera savremene kulturne scene proističu iz činjenice da je režiserka Marie Losier 7 godina živela sa njima, postajući tokom tog vremena blizak porodični prijatelj. Snimajući ih u neočekivano uobičajenim kućnim aktivnostima kao što su spremanje ručka, čišćenje kuće, igranje sa psima i pravljenje roštilja za prijatelje, kao i naglašavanjem scena u kojima njih dvoje na iznenađujuće konvencionalan način prikazuju svoju međusobnu privrženost, ona doživljaj ekscentričnosti umetničkog tandema pozicionira u pozadinu priče.

 

Inventivno kombinujući "home made" snimke, dokumentarni / arhivski materijal i predivne art sekvence nalik spotovima u kojima Breyer harizmatično isijava, Mari Louize kreira uzbudljivi vizuelni kolaž koji ne beži od dokumentovanja njihove umetničke istorije ali ipak u prvi plan stavlja intimnost odnosa dvoje ljudi praveći na taj način moderan ljubavni ep i vešto izbegavajući zamku distanciranosti koja je tako česta u dokumentarnom prikazu poznatih ličnosti. Dodatni kvalitet koji vizuelnu postavku podiže na maestralni nivo je Breyerov-a uloga naratora i vodiča kroz sopstveni intimni život u kojoj kroz sofisticiranu elokventnost demonstrira svoju impozantnu erudiciju. 

Posvetivši život istraživanju sopstvene ličnosti kroz njenu psihičku i fizičku modifikaciju konstantno pomerajući granice, on ostaje neposredan, direktan i topao u pristupu realnosti i ljudima oko sebe. Bazirajući svoju filozofiju na "cut up" tehnici William Burroughs-a i Brion Gysin-a (segment njihovog poznanstva i druženja je delimično obrađen u filmu), Genesis Breyer i Lady Jaye odlaze korak dalje, primenjujući tu tehniku na samima sebi transformišući je kroz romantičan koncept.

Lady Jaye je umrla 2007. a film je završen 2 godinenakon njene smrti kao Breyer-ov ultimativni omaž njihovoj ljubavi koja je na magičan način prenesena kroz svetlo ekrana. Ispunjavajući poslednju želju svoje žene da ih svet zapamti kao jednu od najvećih ljubavnih priča našeg doba ( a ne kao ekscentričan umetnički par) u kooperaciji sa filmski intuitivnom Marie Losier, Breyer nam poklanja svoju dušu na otvorenom dlanu, a mi smo mu punog srca na tome zahvalni.